แ สงพระอาทิตย์ยามเย็นสาดส่อง ทิวเขามากมายสูงเสียดฟ้าจนเห็นเพียงแค่แสงพระอาทิตย์ที่รำไรเต็มทีแล้วเล็ดลอดออกมา ลมหนาวพัดโชยมาจากทางเหนือบ่งบอกว่าฤดูหนาวอันเงียบสงัดใกล้มาเยือนแล้ว เสียงนกแหวกว่ายนภาร้องไปมาเพื่อที่จะอพยพย้ายถิ่นฐาน มีชาวยุทธมากมายยืนอยู่ด้านล่างของเขาหัวซาน พวกเขายืนมองขึ้นไปด้านบนเขา ด้านบนนั้นมีสิ่งที่พวกเขาไม่อาจเข้าใกล้ได้ บัดนี้ความวุ่นวายทั้งหลายที่เกิดขึ้นในยุทธภพใกล้จบสิ้นแล้ว จอมยุทธทั้งสองที่ยืนอยู่บนเขากำลังที่สะสางบุญคุณ ความแค้นที่พวกเขาเคยมีต่อกันทั้งหมด ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหลับตา นึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมามากมาย เมื่อทั้งสองลืมตาขึ้น การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่แห่งยุคได้เกิดขึ้นแล้ว

"เฟยหลง วันนี้เป็นวันดีที่เราได้มาเจอกัน ข้าขอดื่มให้ท่านหนึ่งจอก" จอมยุทธรูปร่างสูงใหญ่กำยำพูดขึ้นมาพร้อมกับยกไหเหล้าดื่ม

"ถูกต้องแล้วพี่จิงซื่อ วันนี้เรามาดื่มให้เต็มที่เพราะพรุ่งนี้พวกเราต้องลงมือให้ถึงที่สุด" เฟยหลงพูดกับจิงซื่อพร้อมกับยกจอกเหล้าขึ้นมาดื่มให้เกียรติ

จอมยุทธทั้งสองต่างเป็นจอมยุทธที่มีชื่อเสียงในยุทธภพ ฝีมือของพวกเขาล้วนแล้วแต่ไม่เป็นรองใคร แต่ชาวยุทธก็ต้องเป็นไปตามกฎยุทธภพ ผู้ที่ยิ่งใหญ่ในยุทธภพ

จะต้องมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ดังนั้นทุกๆ 25 ปีจะจัดการประลองยุทธขึ้นที่เขาหัวซานซึ่งผู้ที่จะประลองยุทธจะต้องเป็นยอดฝีมือแห่งยุค เพื่อต้อการหาเสาหลักของยุทธภพ การประลองยุทธไม่จำกัดพรรค ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายธรรมะหรืออธรรม ดังนั้นจึงมีพรรคมารหลายฝ่ายที่จ้องจะเป็นใหญ่ในยุทธภพ แต่ผู้นำยุทธภพล้วนแล้วแต่เป็นฝ่ายธรรมะทั้งสิ้น

จางเฟยหลง จอมยุทธในชุดนักพรตผู้สง่า เขาเป็นผู้สืบทอดเพลงกระบี่ตัดสรรพสิ่งที่ลือลั่นในยุทธภพเมื่อหลายสิบปีก่อน ฝีมือเขาไม่แพ้อาจารย์ของเขาเลย เพลงกระบี่ตัดสรรพสิ่งจะต้องมีจิตใจที่สงบไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด ทั้งสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างไร้ตัวตนมีเพียงกระบี่และผู้ใช้เท่านั้นที่มีตัวตน เมื่อประสานกันเป็นหนึ่งแล้วไม่ว่าสรรพสิ่งทั้งหลายทั้งปวงย่อมพ่ายแพ้ให้กับเพลงกระบี่นี้ พลังไร้สภาพเป็นพลังลมปราณที่ชาวยุทธทุกคนปรารถนา เป็นพลังภายในที่ทำให้ผู้ใช้เหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ เคลื่อนไหวร่างกายอย่างไร้แรงโน้มถ่วง ปลดปล่อยพลังได้ตามใจนึก ฝีมือไร้เทียมทาน แทบไม่มีผู้ใดในยุทธภพสามารถต่อกรเขาได้

ต้นไผ่ซือไท่ แม่ชีที่สง่างามยิ่งนัก นางนุ่งเหลืองห่มเหลืองแบบพุทธ ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาอ่อนโยน นางเป็นเจ้าของวิชาแพทย์ปัญญาอันลือลั่น ฝีมือฝังเข็มของนางสามารถทำให้คนตายกลับมาเป็นคนเป็นได้อย่างไม่น่าเชื่อ แส้นักพรตของนางเป็นที่เกรงขามยิ่งของยุทธภพ รวดเร็วรุนแรงและยากแก่การรับมือ เพลงกระบี่บุปผาสวรรค์สวยงามพริ้วไหวราวกับเทพธิดา ท่าเท้ายอดไผ่เทียบเท่าได้กับวิชาตัวเบาของผู้อาวุโสตั้ง จนชาวยุทธต่างยกย่องให้นางเป็นยอดฝีมือแห่งยุคอีกคนหนึ่ง

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เท่านี้ก็มี 4 คนครบพอดี วันนี้นับเป็นวันดียิ่งที่ยอดฝีมือแห่งยุทธจะได้มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์และทำให้ยุทธภพสงบสุข ข้าพึ่งรู้สึกตื่นเต้นก็วันนี้เป็นวันแรกนะเนี่ย" หยางจิงซื่อพูดจาตรงไปตรงมาตามวิสัยของลูกผู้ชาย ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้อาวุโสตั้งยิ่งนัก

"จะมัวรอช้าอยู่ไย ข้าจะทดสอบฝีมือเจ้าเอง หยางจิงซื่อ" ผู้อาวุโสตั้งรู้สึกเป็นหนุ่มขึ้นอีกครั้งโดยที่เขาไม่รู้ว่าต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา

"จิงซื่อประมือกับท่านอาวุโสตั้งแล้ว เจ้าล่ะเฟยหลงจะลงมือได้หรือยัง" ต้นไผ่ซือไท่ก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันกับหยางจิงซื่อ นางกำลังเจอคู่ต่อสู้ที่อาจจะไม่ได้เจออีกตลอดชีวิต

จางเฟยหลงเริ่มทำสมาธิรวบรวมอากาศธาตุต่างๆมาผนึกในพลังลมปราณ พลังไร้สภาพเริ่มเลื่อนลอย สรรพสิ่งทั้งหลายล้วนถูกดูดกลืนไปพร้อมกับเขา พลังไร้สภาพช่างทรงอานุภาพยิ่งนัก ส่วนต้นไผ่ซือไท้กลับรุกด้วยเพลงแส้เถาวัลย์บุปผางาม หากไม่ใช่จางเฟยหลงอาจหลงไหลไปกับเพลงแส้นี้ก็เป็นแน่ เพราะสวยงามยิ่งนักแส้แต่ละเส้นต่างมีการเคลื่อนไหวที่ต่างออกไปราวกับทุ่งบุปผางามยังไงยังงั้น แต่แฝงไปด้วยพลังจู่โจมที่เกรี้ยวกราด รวดเร็วและรุนแรง เพลงแส้ผนึกกับพลังพระโพธิสัตว์ประทับใจยิ่งทรงอานุภาพยิ่งขึ้น แส้เส้นต่างๆจู่โจมรอบทิศทางหมดหนทางหนีรอด

จางเฟยหลงนิ่งสงบเขาใช้ฝ่ามือเมฆาล่องลอยรับมือเพลงแส้ ฝ่ามือเมฆาล่องลอยนั้นเบาและนุ่มนวลมาก แฝงไว้ด้วยพลังไร้สภาพทำให้แส้นักพรตเปลี่ยนวิถี แต่ต้นไผ่ซือไท่ก็รุกต่อด้วยเพลงแส้ที่เกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิมจนจางเฟยหลงรับมือได้ยากขึ้นเรื่อยๆ จนแส้นักพรตสามารถพันที่ข้อมือของจางเฟยหลงได้ พวกเขาจึงต้องต้านกันด้วยพลังภายใน ถึงแม้ว่าต้นไผ่ซือไท่จะมีพลังภายในที่ด้อยกว่า แต่ด้วยวิชาแพทย์ปัญญาของนางทำให้นางปรุงยาฟื้นฟูพลังภายในจนสามารถเทียบเท่ากับจางเฟยหลงได้ ทั้งสองเริ่มเหงื่อตก สุดท้ายต้นไผ่ซือไท่ต้องถอนแส้นักพรตออกจากข้อมือของจางเฟยหลงและเปลี่ยนเป็นดวลเพลงกระบี่แทน

"เฟยหลง เจ้าเป็นคนแรกที่สามารถทำให้ข้าใช้กระบี่ได้...รับมือ" ต้นไผ่ซือไท่พูดขึ้น

"ท่านเองก็เช่นกันที่สามารถทำให้ข้าใช้กระบี่ได้" จางเฟยหลงกล่าวชื่นชมต้นไผ่ซือไท่

ทันทีที่จางเฟยหลงชักกระบี่ออกจากฝัก กลิ่นอายกระบี่รุนแรงมากบ่งบอกถึงอานุภาพของผู้ใช้ ต้นไผ่ซือไท่ตวัดกระบี่ของตนไล่กลิ่นอายกระบี่ที่รุนแรงนี้ ทั้งสองรุกพร้อมกัน จางเฟยหลงเคลื่อนไหวเชื่องช้าแสดงถึงพลังไร้สภาพขั้นเลื่อนลอยต่างกับต้นไผ่ซือไท่ที่เคลื่อนไหวรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน เพลงกระบี่ตัดสรรพสิ่งประทะเพลงกระบี่บุปผาสวรรค์ช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง ทั้งคู่ต่อสู้กันจนถึง 108 เพลง สูญเสียพลังภายในไปมากแต่ก็ไม่รู้ผลแพ้ชนะซักที จนต้นไผ่ซือไท่ใช้มือซ้ายถือแส้นักพรตส่วนมือขวาถือกระบี่แล้วใช้เพลงแส้กับเพลงกระบี่สลับกันทำให้จางเฟยหลงรับมือยากยิ่งขึ้น จางเฟยหลงเริ่มทนไม่ไหวจึงระเบิดพลังไร้สภาพขั้นว่างเปล่าซึ่งเป็นพลังขั้นสูงสุด ถ้าหากจางเฟยหลงไม่สามารถเอาชนะต้นไผ่ซือไท่ได้เขาก็จะแพ้ทันที ต้นไผ่ซือไท่ก็ไม่ยอมแพ้เช่นกันระเบิดพลังพระโพธิสัตว์ประทับใจปะทะกัน ผลจะออกมาเป็นเช่นไร

"จิงซื่อ" ผู้อาวุโสตั้งพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ผู้อาวุโสตั้งข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายท่าน" หยางจิงซื่อพูดด้วยน้ำตา

"ข้า........รู้แล้ว" ผู้อาวุโสตั้งไอกระแอม

"ข้าคงเป็นผู้นำยุทธภพไม่ได้แล้ว น้องเฟยหลงคงได้เป็นผู้นำยุทธภพคนต่อไป"

"เจ้าต้องผดุงคุณธรรม ขจัดเหล่ามารร้ายให้สิ้นซาก"

"ข้าจะเชื่อฟังผู้อาวุโสตั้งทุกอย่าง"

"เฟยหลง" น้ำเสียงของผู้อาวุโสตั้งแผ่วลงทุกที "เจ้าต้องเป็นเสาหลักของยุทธภพที่ดี ขจัดเหล่ามารร้ายให้สิ้นซาก ทำให้ยุทธภพสงบสุข"

"ข้าเข้าใจแล้ว" สิ้นเสียงของจางเฟยหลง ผู้อาวุโสก็หลับตาก้มหน้าสนิทไม่พูดอะไรอีกต่อไป

ไม่นึกว่าการประลองยุทธ์ที่เขาหัวซานครั้งนี้จะเกิดการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ การจากไปของผู้อาวุโสตั้งต้องทำให้ยุทธภพไม่สงบสุขแน่ หยางจิงซื่อใช้มือขุดหลุมศพให้ผู้อาวุโสตั้ง เขากราบผู้ อาวุโสตั้งแล้วเหาะไปที่หน้าผาอีกฟากหนึ่ง เขาใช้พลังอันแข็งแกร่งยกแท่งหินชิ้นใหญ่ขึ้นมาตั้งไว้ และใช้วิชาดรรชนีสลักแท่งหินว่าผาสำนึกตน จางเฟยหลงกับต้นไผ่ซือไท่เหาะตามมา

"พี่จิงซื่อ ท่านทำอะไรน่ะ" จางเฟยหลงถามด้วยความสงสัย

"พี่คิดว่าพี่คงจะไม่ลงมาจากเขาหัวซานอีกแล้ว พี่จะอาศัยอยู่บนเขานี้ และบำเพ็ญเพียรภายใต้ผาสำนึกตน" หยางจิงซื่อบอกจุดประสงค์ที่แท้จริง

"แต่ตอนนี้ยุทธภพกำลังวุ่นวาย ขาดผู้อาวุโสตั้งไปคนนึงแล้วพรรคมารยิ่งเหิมเกริม ถ้าขาดพี่จิงซื่อไปอีกคนนึงข้าเกรงว่าเราจะรับมือไม่ไหว"

"แต่ถึงยังไงข้าก็ไม่ลืมความผิดพลาดครั้งนี้ได้หรอกเฟยหลง ข้าไม่กล้าสู้หน้าใครได้อีกแล้วในยุทธภพ"

"แต่ว่า พี่จิงซื่อ..." จางเฟยหลงยังไม่ทันได้พูดจบ ต้นผื่อไท่ก็เข้ามาเตะไหล่จางเฟยหลง นางมองหน้าเฟยหลงแล้วพยักหน้า เฟยหลงรู้ดีว่าถึงแม้จะพูดเช่นไรหยางจิงซื่อก็คงไม่ยอมลงจากเขาหัวซานเป็นแน่ จางเฟยหลงกับต้นไผ่ซือไท่จึงลงจากเขาหัวซานไป

เมื่อลงจากเขาหัวซาน ทั้งคู่ก็ต้องตกใจเพราะด้านล่างของเขาหัวซานเต็มไปด้วยพรรคมาร "ผู้อาวุโสตั้ง กับจอมยุทธหยางไม่ลงมาด้วยหรือ" มารเทวะเอ่ยขึ้น

มารเทวะ ผู้นำพรรคมาร นิสัยทะเยอทะยานจิตใจโหดเหี้ยมอำมะหิตฆ่าคนภายในพริบตาเพียงเพราะไม่สบอารมณ์ เขาเป็นศัตรูกับผู้อาวุโสตั้งมาแต่ช้านาน เป็นเจ้าสำนักตำหนักเซียนเทพ ข่มเหงยุทธภพมาหลายครั้งหลายครา ฝีมือของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ อาวุโสตั้งเลยแต่เขาไม่กล้าขึ้นไปประลองยุทธเพราะเขากลัวถูกรุม เนื่องจากเป็นมารจึงมีความคิดแบบมารซึ่งแท้จริงแล้วจอมยุทธทุกคนต่างประยุทธกันอย่างยุติธรรม แต่นับว่าเขาคิดถูกที่รอกำจัดจอมยุทธแห่งยุคอยู่ด้านล่างเขาหัวซานเพราะขาดซึ่งผู้อาวุโสตั้งกับหยางจิงซื่อ แถมจางเฟยหลงกับต้นไผ่ซือไท่ก็ไม่เหลือพลังที่จะสามารถต่อกรกับจ้าวเสียนได้อีกแล้ว

"ใช่แล้ว จนป่านนี้ทำไมพรรคกระยาจกยังไม่มาอีกนะ" จอมยุทธทุกคนต่างพูดขึ้น เพราะว่าพรรคกระยาจกถือเป็นพรรคใหญ่ งานสำคัญเช่นนี้ไม่น่าพลาดได้

"งั้นเราควรรอท่านผู้เฒ่าเสิ่นก่อน แล้วจึงขึ้นเขาไปพร้อมกัน" จางเฟยหลงพูดขึ้นแต่ก็คงยื้อเวลาได้ไม่อีกนาน เขาจึงเล่าความจริงทั้งหมดให้เจ้าสำนักใหญ่ฟังโดยทีไม่ให้มารเทวะล่วงรู้

เจ้าสำนักใหญ่หลายท่านได้รู้ความจริงทั้งหมดก็ต่างพากันเศร้าโศกเสียใจแต่ก็ต้องปิดบังความจริงเอาไว้ไม่ให้มารเทวะได้ล่วงรู้ ทุกคนต่างเตรียมรับมือกับมารเทวะเต็มที่ในครั้งนี้ แต่จะมีซักกี่คนที่สามารถรับมือกับมารเทวะได้ จางเฟยหลงกับต้นไผ่ซือไท่เองก็ใช้พลังวัตรไปจนหมดแล้วจากการประลอง วายุกระซิบถึงแม้มีฝีมือร้ายกาจก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมารเทวะอยู่ดี

"พรรคกระจกคงจะไม่มาแล้วล่ะมั้ง" มารเทวะพูดขึ้น

"ทำไมท่านพูดเช่นนั้นเล่า เหมือนกับท่านรู้ว่าวันนี้พรรคกระยาจกจะไม่มา" วายุกระซิบเอ่ยเพื่อจับผิดมารเทวะ แต่มารเทวะกลับมีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการผิดปกติใดๆทั้งสิ้น

"ข้าก็แค่คิดว่า พรรคกระยาจกอาจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการประลองยุทธก็เป็นได้" มารเทวะพูดแก้ต่าง

"แต่ข้าคิดว่าอาจเกิดเรื่องขึ้นกับพรรคกระยาจกก็เป็นได้" จางเฟยหลงพูดสมทบวายุกระซิบ

"ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า พรรคกระยาจกล้วนเต็มไปด้วยยอดฝีมือ จะมีใครหน้าไหนกล้ามารุกราน" มารเทวะหัวเราะได้น่ารังเกียจยิ่งนัก

"มันก็ไม่แน่นะ ถ้าเป็นตำหนักเซียนเทพ" ต้นไผ่ซือไท่พูดขึ้น ทำให้มารเทวะถึงกับอึ้งไปซักพักใหญ่

"ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาประลองยุทธแล้ว พวกเราเหล่ายาจกควรจะไปชมเพื่อให้ประจักษ์ถึงแก่นแท้ของวรยุทธ" ผู้เฒ่าเสิ่นพูดขึ้น ซึ่งเขาเป็นประมุขพรรคกระยาจก

"แย่แล้วท่านประมุข พวกตำหนักเซียนเทพบุกมาถึงพรรคเรา" ยาจกคนหนึ่งวิ่งเข้ามาท่าทางบาดเจ็บ

"เกิดอะไรขึ้น" เหล่าผู้คุมกฎต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน

"พวก...พวกตำหนักเซียนมาบุกพรรคเรา" คำพูดของยาจกคนนั้นแม้จะดูเนียบเนียนแต่ตบตาผู้เฒ่าเสิ่นไม่ได้ ส่วนเหล่ายาจกต่างแตกตื่นและพร้อมที่จะต่อกรกับพวกพรรคมาร

"ไม่นึกเลยว่าเจ้ามารเทวะจะฉลาดถึงเพียงนี้ คิดจะกำจัดพรรคกระยาจกก่อนมันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก" ผู้เฒ่าเสิ่นมองหน้ายาจกคนนั้นพร้อมกับใช้ไม้ตีสุนัขพุ่งตรงไปยังเขา

"ตั้งค่ายกลเร็ว" ผู้คุมกฎทั้งหลายพูดขึ้น ไม่นานนักค่ายกลตีสุนัขก็เป็นรูปร่าง ยากที่จะมีใครหลุดรอดไปได้ วรยุทธพรรคกระยาจกช่างล้ำลึกยิ่งนัก เพียงแต่ผู้เฒ่าเสิ่นไม่คิดชิงดีชิงเด่นกับใครและเขาก็เปิดทางให้กับต้นไผ่ซือไท่ขึ้นไปประลองยุทธเพราะเขาเป็นหนี้บุญคุณต้นไผ่ซือไท่

"สมแล้วกับที่เป็นผู้เฒ่าเสิ่น ข้าไม่อาจตบตาท่านได้จริงๆ" ยาจกปริศนาพูดขึ้น